GAZC

Iedere vlucht is een avontuur, maar dat geldt zeker voor het rijden met een vliegtuig. Toegegeven, het is niet meer zoals bij de GSA waar een rit met aanhanger geen avontuur was maar een gok. Het rijden met de aanhanger is meestal niet het probleem. Dat begint pas als je de weg af gaat. Afgelopen zomer heb ik in de Pyreneeën gevlogen. Na een mooie vakantie was het mijn beurt om het vliegtuig mee terug te nemen. Goed voorbereid als altijd had ik Compiègne net ten noorden van Parijs als overnachtingsplek uitgezocht. Een plaats dicht bij de snelweg met een klein vliegveldje en een aantal hotels.

De reis verliep zonder problemen en rond half elf kwam ik aan bij Compiègne. De navigatie leidde mij naar het vliegveld dat op een soort van bedrijventerrein lag. Bij de ingang van het bedrijventerrein krijg ik het eerste teken dat men hier geen zweefvliegers gewend is. Boven de weg hangt een balk. Volgens het bordje op 2,20 meter. Ik stap uit en probeer in te schatten of het kielvlak van de aanhanger onder de balk door gaat passen. Vlak achter de balk ligt een verkeersdrempel die de bewegingen van de aanhanger wat onvoorspelbaar maken. Het wordt krap maar er is maar één manier om erachter te komen. Ik rijd door totdat de aanhanger half onder de balk door is. Ik stap uit, kijk en rijd weer een stukje verder. Dit proces herhaalt zich in steeds kleinere stapjes. Uiteindelijk blijkt er ongeveer nog een hand te passen tussen de balk en de aanhanger. Hindernis genomen.

Eenmaal op het terrein sla ik linksaf en kom bij het vliegveld. Nu nog even snel een handige plek vinden om de aanhanger te parkeren. Ik stap uit en kijk rond. Op dat moment stopt er een auto achter de aanhanger. Ik besef dat ik midden op de weg sta en wil net mijn auto wat verder zetten als er twee gendarmes uitstappen. Oké, kalm blijven. Ik heb nog niets verkeerds gedaan hoop ik. Wat ik hier doe, vragen de gendarmes in hun beste Frans. Moet ik dat echt uitleggen? Nu is mijn Frans nooit heel bruikbaar geweest, maar na vijf weken Spanje komen er alleen maar Spaanse woorden in mij op. “Pour moi aussi” gaat mij deze keer ook niet redden. Veel verder dan “España, demain Holanda” kom ik niet. Gelukkig doen de gendarmes hun best om mij te begrijpen. Eentje begint wat in te typen op zijn telefoon en toont mij het resultaat in de vertaal-app. Zonder mijn leesbril had het er echter net zo goed in het Frans kunnen staan. Na wat handen- en voetenwerk over en weer weet ik de gendarmes duidelijk te maken dat ik alleen maar de aanhanger wil parkeren. Hoe laat zal ik morgen weer vertrekken? Om 7 uur? Ik maak er 9 uur van. Het is tenslotte nog vakantie. Oké, maar daar is autorisation voor nodig. Die heb ik natuurlijk niet. Ik zie mijzelf al doorrijden naar Cambrai.

De behulpzame bui van de gendarmes is echter nog niet over. Ze gaan even iemand bellen om autorisation te vragen. Eén telefoontje worden er twee en dan drie. Na 20 minuten bellen komt het verlossende woord dat ik de aanhanger op het gras mag parkeren. Ik loop snel een rondje over het gras om te kijken of er geen kuilen of obstakels zijn. Daarna vlug de aanhanger geparkeerd onder het toeziend oog van de gendarmes. Na mijn contactgegevens te hebben opgeschreven en nogmaals beloofd te hebben dat ik de volgende dag om 9 uur weg zou zijn, vertrekken de gendarmes met een “bon soir”. Ik kan op zoek naar een hotel. Ging het altijd maar zou makkelijk.

 Normaal gesproken zou in de Gazette ook de uitnodiging voor de dies staan. De kans is echter klein dat het vieren van de dies op de gebruikelijke wijze mogelijk is. Maar je moet altijd blijven geloven in het reddende belletje. Vorig jaar hebben we de dies al moeten overslaan. Achteraf gezien hebben we twee jaar geleden geluk gehad dat we dies konden vieren nog onwetend van de komende lockdown.

Ik weet zeker dat we in de toekomst weer de dies kunnen vieren maar veel mensen vragen zich af of we ooit weer terugkeren naar normaal. Wat deze mensen niet beseffen is dat wat we als normaal beschouwen altijd een momentopname is. Wat gisteren normaal was is dat vandaag niet meer. Wat vandaag normaal is is dat morgen niet meer. Als u mij niet gelooft vraag het dan maar aan Zwarte P. te S.

Normaal is wat wij op dit moment niet vreemd vinden. Hierbij is “wij” een geheel toevallige en willekeurige groep van mensen. Wij van de GSA vonden het vroeger bijvoorbeeld heel normaal dat je een auto moest aanduwen en dat werkende remmen niet vanzelfsprekend waren. Een kapotte brandstofmeter was geen probleem. De tank was toch altijd leeg. Ook dat je de deur niet gebruikte maar over een paar banken moest klimmen om het voertuig via de achterklep te verlaten was niets bijzonders. Nieuwe leden vonden dat soms wel raar maar dat maakte ze ook tot nieuw.

Dat iets normaal is betekent nog niet dat je het moet uitleggen. Vaak heb ik aan niet-zweefvliegers moeten uitleggen dat vliegen in een vliegtuig zonder motor heel normaal is. Mensen denken dat een vliegtuig zonder motor neerstort. Dat is een beetje hetzelfde als zeggen dat een auto zonder motor een botsing krijgt. Het is de piloot die zorgt dat een vliegtuig niet neerstort. Een motor is alleen maar voor piloten die geen bochten kunnen of willen vliegen. Meestal overtuigt dat de mensen niet. Ik geef natuurlijk niet op. Ik begin dan een voor ieder normaal mens te begrijpen betoog over liftcoëfficiënten, wet van Bernoulli, adiabatische krommen en polaires waarbij ik tactisch de moeilijkere onderwerpen weet te vermijden. Toch word ik aangestaard alsof ik gek ben. Dat is voor mij inmiddels gewoon.

De dies zullen we weer vieren. Ik weet helaas nog niet waar en wanneer. Ook weet ik niet of we dan elkaar een hand geven, mondkapjes dragen of misschien zelfs een vaccinatiewisselbeker uitreiken. Ik weet één ding wel zeker. Na een paar biertjes lijkt alles weer normaal.

Martijn Pluim