Ik heb de gewoonte om een weekje eerder naar Spanje te vertrekken dan Jan-Joost en Marijke onder het motto hoe meer vliegdagen hoe beter. Bovendien geeft mij dat de kans om rustig mijn routine op te bouwen en te zorgen dat alles zijn plekje heeft gevonden. Zo was ik afgelopen zomer de eerste week alleen in Spanje. Op maandagochtend kwam ik op het veld aan en werd daar opgewacht door iemand die ik nog kende. Hij stelde zich voor als Victor de sleepvlieger van dienst. Zijn chef had hem goed geïnstrueerd. Victor zou zorgen dat ik kon vliegen wanneer ik wilde. Het bleek dat ik tevens de enige vlieger was. Eerst moest natuurlijk de onontkoombare papierwinkel geregeld worden. Na het invullen van alle gegevens die ik voorgaande jaren ook al had opgegeven, het fotograferen van al mijn papieren en het betalen van 42 euro lidmaatschap stond niets mijn eerste start nog in de weg. Hoe laat wilde ik starten? Ik zei om half twee. Ik had toch geen grootse plannen voor de eerste dag. “Perfect!”. Het aanbod van Victor om te helpen monteren van de 26 sloeg ik vriendelijk af. Victor was een tikje ADHD wat niet geheel aansloot bij mijn streven om de dingen rustig te doen.
Aan het begin van de middag had ik de 26 in elkaar gezet en alles voorbereid. Victor had allang het sleepvliegtuig uit de hangaar gehaald en klaargezet. Tijd om de kist naar het veld te slepen. Ik bedacht mij dat we ook nog een tiploper nodig hadden. Geen probleem volgens Victor. In het kantoortje zat ook nog een jongen met een wat onduidelijke dagbesteding. Hij kon ons wel helpen. En weg stoof Victor. Ik sleepte de kist naar de startplaats. Vervolgens kwam Victor aan taxiën. We legden de sleepkabel klaar en haakten ieder de kabel aan ons vliegtuig. Net toen ik dacht nu wordt het tijd voor de tiploper kwam een autootje met zwaailicht de baan op gescheurd. Tot het takenpakket van de jongen in het kantoor bleek ook het uitvoeren van de baaninspectie te behoren. Na de baan op en neer gescheurd te zijn kwam het autootje in een stofwolk tot stilstand naast de baan. De jongen stapte uit en pakte de tip van de 26 op en hield de vleugel horizontaal. Het teken voor mij om te gaan zitten. Victor trok de kabel strak en gaf gas. 15 minuten later hing ik in de eerste thermiekbel, Victor zette de sleepkist in de hangaar en de jongen zat weer achter zijn bureau. In de volgende dagen perfectioneerden we met zijn drieën deze routine. Ik genoot van de luxe van een privévliegveld.
Luxe is mooi maar het went snel en dan is het geen luxe meer. Nu beschouw ik bijvoorbeeld een koud biertje na een vliegdag als een basisbehoefte. In de tijd van de GSA was een koud biertje meer uitzondering, zeker als je avondploeg was. En dan heb ik het nog niet over bitterballen. Het in de rij staan voor de douche en hopen dat er nog warm water zou zijn is iets dat ik allang verdrongen heb. De stoelendans om een plekje in het busje om koffie te gaan drinken in het dorp is een stuk eenvoudiger met een eigen auto. Ik denk dat eenieder van jullie zo nog wel wat voorbeelden kan bedenken. Eigenlijk was bij de GSA alles luxe want normaal gesproken was alles op of stuk. Daaraan terugdenken helpt mij om de luxe nu niet te snel laten te wennen.
Na een week alleen was ik blij dat Jan-Joost en Marijke arriveerden. Jezelf uit het veld halen en in je eentje de kist wassen is natuurlijk ook maar armoede.
Martijn Pluim