GAZC

Ik heb de gewoonte om een weekje eerder naar Spanje te vertrekken dan Jan-Joost en Marijke onder het motto hoe meer vliegdagen hoe beter. Bovendien geeft mij dat de kans om rustig mijn routine op te bouwen en te zorgen dat alles zijn plekje heeft gevonden. Zo was ik afgelopen zomer de eerste week alleen in Spanje. Op maandagochtend kwam ik op het veld aan en werd daar opgewacht door iemand die ik nog kende. Hij stelde zich voor als Victor de sleepvlieger van dienst. Zijn chef had hem goed geïnstrueerd. Victor zou zorgen dat ik kon vliegen wanneer ik wilde. Het bleek dat ik tevens de enige vlieger was. Eerst moest natuurlijk de onontkoombare papierwinkel geregeld worden. Na het invullen van alle gegevens die ik voorgaande jaren ook al had opgegeven, het fotograferen van al mijn papieren en het betalen van 42 euro lidmaatschap stond niets mijn eerste start nog in de weg. Hoe laat wilde ik starten? Ik zei om half twee. Ik had toch geen grootse plannen voor de eerste dag. “Perfect!”. Het aanbod van Victor om te helpen monteren van de 26 sloeg ik vriendelijk af. Victor was een tikje ADHD wat niet geheel aansloot bij mijn streven om de dingen rustig te doen.

Aan het begin van de middag had ik de 26 in elkaar gezet en alles voorbereid. Victor had allang het sleepvliegtuig uit de hangaar gehaald en klaargezet. Tijd om de kist naar het veld te slepen. Ik bedacht mij dat we ook nog een tiploper nodig hadden. Geen probleem volgens Victor. In het kantoortje zat ook nog een jongen met een wat onduidelijke dagbesteding. Hij kon ons wel helpen. En weg stoof Victor. Ik sleepte de kist naar de startplaats. Vervolgens kwam Victor aan taxiën. We legden de sleepkabel klaar en haakten ieder de kabel aan ons vliegtuig. Net toen ik dacht nu wordt het tijd voor de tiploper kwam een autootje met zwaailicht de baan op gescheurd. Tot het takenpakket van de jongen in het kantoor bleek ook het uitvoeren van de baaninspectie te behoren. Na de baan op en neer gescheurd te zijn kwam het autootje in een stofwolk tot stilstand naast de baan. De jongen stapte uit en pakte de tip van de 26 op en hield de vleugel horizontaal. Het teken voor mij om te gaan zitten. Victor trok de kabel strak en gaf gas. 15 minuten later hing ik in de eerste thermiekbel, Victor zette de sleepkist in de hangaar en de jongen zat weer achter zijn bureau. In de volgende dagen perfectioneerden we met zijn drieën deze routine. Ik genoot van de luxe van een privévliegveld.

Luxe is mooi maar het went snel en dan is het geen luxe meer. Nu beschouw ik bijvoorbeeld een koud biertje na een vliegdag als een basisbehoefte. In de tijd van de GSA was een koud biertje meer uitzondering, zeker als je avondploeg was. En dan heb ik het nog niet over bitterballen. Het in de rij staan voor de douche en hopen dat er nog warm water zou zijn is iets dat ik allang verdrongen heb. De stoelendans om een plekje in het busje om koffie te gaan drinken in het dorp is een stuk eenvoudiger met een eigen auto. Ik denk dat eenieder van jullie zo nog wel wat voorbeelden kan bedenken. Eigenlijk was bij de GSA alles luxe want normaal gesproken was alles op of stuk. Daaraan terugdenken helpt mij om de luxe nu niet te snel laten te wennen.

Na een week alleen was ik blij dat Jan-Joost en Marijke arriveerden. Jezelf uit het veld halen en in je eentje de kist wassen is natuurlijk ook maar armoede.

Martijn Pluim

Beste leden, zweefvliegfanaten en vrienden van de Groninger Academische Zweefvliegclub,

Wat een eer is het weer om voor jullie te mogen schrijven en een blik te werpen op het afgelopen jaar vol avonturen hoog in de lucht. Als voorzitter van deze prachtige club voel ik me bevoorrecht om te zien hoe onze passie voor zweefvliegen ons samenbrengt en ons laat zweven naar nieuwe hoogten. Het afgelopen jaar was als een vliegende reis door de blauwe lucht, met ups en downs, maar altijd met de wind in onze zeilen. We hebben samen gestreefd naar perfectie, nieuwe hoogterecords gevestigd en vriendschappen gesmeed die sterker zijn dan de krachtigste thermiek. Onze zweefvliegclub is niet alleen een vereniging; het is een gemeenschap van gelijkgestemde zielen die de roep van de lucht niet kunnen weerstaan.

De meesten van jullie zullen zich nu wel afvragen: “Gaat dit stukje nog ergens heen?” Nee, kan ik je verzekeren. Als voorzitter vind ik het belangrijk om met mijn tijd mee te gaan. Vanuit de gedachte dat je nooit zelf moet gaan prutsen als je iets door een machine kunt laten doen wou ik mijn stukje door kunstmatige intelligentie laten schrijven. De bovenstaande paragrafen zijn geschreven door ChatGPT. Ik had ChatGPT gevraagd om een “Van de voorzitter” te schrijven in de stijl van de voorzitter van de Groningen Academische Zweefvliegclub.

Helaas was het resultaat niet zoals gehoopt. Dat is natuurlijk vaak het geval met nieuwe technologie. Vroeger kon je dan je frustraties uitleven op het apparaat zelf maar met online technologieën is dat ook al geen optie meer. Het laatste dat je wil is een boze AI die gevoed is met de inhoud van het internet. Dat is een scheldpartij die je altijd gaat verliezen.

Het model van ChatGPT is gevoed met grote hoeveelheden tekst. Hoe vaker een woord of woordpatroon voorkomt in de tekst hoe groter de kans dat het onderdeel wordt van het model en terugkomt in de output. Kennelijk is mijn oeuvre te onbeduidend om opgenomen te worden in het model. Het is maar dat ik het weet. Wat wel in het model zit zijn de meest voorkomende woorden en zinsneden van voorzitters en over zweefvliegclubs. De tekst die het model vervolgens genereert is een soort van grootste gemeenschappelijke deler van alle stukjes van voorzitters. De eerste paragraaf is dus wat de meeste leden te horen krijgen van hun voorzitter. Het is maar dat jullie het weten.

Nieuwe technologie is mooi maar je moet het goed weten te gebruiken. Dat is echte intelligentie.

“ChatGPT, wat is een woord voor een zinsnede die heel veel gebruikt wordt?” 

”Een veelgebruikte zinsnede wordt vaak aangeduid als een cliché.” 

Dat is het woord dat ik zocht.

Martijn Pluim